Metoda werbotonalna

Metoda werbotonalna została opracowana przez profesora Petara Guberinę w latach 50. ubiegłego wieku w Centrum SUVAG w Zagrzebiu, w Chorwacji i  stosowana jest na całym świecie.
W metodzie tej terapeuta - poprzez specjalnie dobrane ćwiczenia - stymuluje rozwój motoryki oraz zmysłu równowagi dziecka, dzięki czemu udaje się uwrażliwić słuch i usprawnić komunikację językową dziecka. Terapeuci stosujący tę metodę łączą ruch ciała i rytm muzyczny by osiągnąć właśnie ten cel.
Metoda werbo-tonalna stosowana jest u dzieci od momentu potwierdzenia wady słuchu aż do osiągnięcia wieku szkolnego, bazuje na relacjach zachodzących między mową a ruchem - określone ruchy są powiązane z odpowiednimi dźwiękami. 
W czasie ćwiczeń każdej samogłosce przyporządkowany jest określony rekwizyt, który stosuje się do wywołania i utrwalania tej głoski, np. samogłosce [a] przyporządkowany jest pompon. Dziecko tworzy skojarzenie między przedmiotem a dźwiękiem i w efekcie będzie wydawało taki dźwięk, jakiego się nauczy widząc daną zabawkę. Samogłoska [o] to chusta, [u] bączek, [e] kubeczki itd. Celem metody jest przełożenie ruchów całego ciała (makroruchy) na ruchy narządów mowy (mikroruchy) i wykorzystanie związku, jaki pomiędzy nimi zaistnieje. Osiąga się to przez stosowanie rytmu ciała, rytmu muzycznego oraz zabaw fonacyjnych. Rytm ciała jest wykorzystywany do wywołania głosu, jak i korygowania nieprawidłowej artykulacji zaś ruchy ciała służą nie tylko do tworzenia sylab, ale też do układania zdań bez pomocy odczytywania mowy z ust. W rytmie muzycznym w trakcie terapii wykorzystywane są wyliczanki-rymowanki, które podkreślają elementy suprasegmentalne mowy tj. akcent, melodia, tempo. 
Dla dziecka ćwiczenia z wykorzystaniem metody werbo-tonalnej to nie nudna terapia, lecz miła zabawa, do udziału w której można angażować także rodziców. Dzięki tej metodzie dzieci robią wyraźne postępy rozwojowe. Świetnie funkcjonuje jako elementy terapii dla dzieci z poważnymi zaburzeniami rozwojowymi i idealnie dopasowuje się do terapii metodą integracji sensorycznej.